دغدغه هنر نداريم
سعيد شهلاپور
نقاش و مجسمه‌ساز
بي‌ينال مجسمه‌سازي از دوره پنجم به بعد و پس از رفتن آقاي سميع‌آذر از موزه كه تلاش داشتند برگزاري اين بي‌ينال‌ها را به انجمن‌ها بسپارند دستخوش تغييراتي شد. پيش از آن بي‌ينال چهارم مجسمه‌سازي با دبيري من و با جلساتي كه بين آقاي سميع‌آذر، رييس وقت موزه هنرهاي معاصر و انجمن مجسمه‌سازي به‌طور مرتب تشكيل مي‌شد، برگزار شد. دبيري اين بي‌ينال در دوره هفتم هم به بنده پيشنهاد شد اما بعد از مدتي به اين نتيجه رسيدم كه مسوولان برگزاركننده اين بي‌ينال در بخش دولتي دغدغه‌هاي هنري مثل برگزاري مرتب اين بي‌ينال ندارند و در حقيقت برايشان فرقي نمي‌كند كه دوسالانه مجسمه‌سازي برگزار شود يا نه. در عمل متوجه شدم هيچ كمك مالي‌اي براي اين بي‌ينال در نظر گرفته نشده و بنابراين به اين نتيجه رسيدم كه بهتر است مسووليت اجرايي را به شخص ديگري كه به بعدتر خواهد آمد واگذار كنم. اين تصميم با اتفاقاتي كه تا اين لحظه افتاده است درست به نظر مي‌رسيد. متاسفانه در طول اين سال‌ها شاهد بوده‌ايم كه مسوولان زياد مايل نيستند در مورد برنامه‌هايي اينچنيني هزينه كنند. موزه هنرهاي معاصر به راحتي در اختيار يك مجسمه‌ساز و نقاش خارجي گذاشته مي‌شود تا نمايشگاهي از آثارش در آن برپا شود اما همين موضوع براي هنرمندان ايراني يا برنامه‌هايي مثل بي‌ينال‌ها مصداقي ندارد. به نظر من بخش عمده‌اي از اين مشكل به خاطر عدم صلاحيت‌هاي بعضي از مديران است. برگزاري يك بي‌ينال يا نمايشگاه آن آخرين مرحله از برنامه‌هايي اينچنيني است و پيش از آن بايد مقدمات زيادي براي برگزاري آنها فراهم كرد. نگاهي به برنامه‌هاي اجرا شده و اجرا نشده در حوزه تجسمي و در بخش دولتي در طول اين سال‌ها نشان مي‌دهد كه معاونت هنري و البته موسسه هنرهاي تجسمي به‌طور كامل با اهالي اين حوزه‌ها ارتباط ندارند. اين مورد با شناخت ناكافي از هنرمندان و امكانات اين دسته براي برگزاري برنامه‌هايي مثل بي‌ينال‌ها شدت بيشتري به خود مي‌گيرد. صرف برگزاركردن يك برنامه براي پرشدن كارنامه كاري يك مدير يا موسسه اصلا ملاك درستي براي سنجش و ارزيابي كميت و كيفيت يك برنامه در اين بخش نيست. برگزاري بي‌ينال مجسمه‌سازي يكي از مشكلاتي است كه بايد براي حل آن راه ديگري انديشيد و آن را به كساني سپرد كه اگرچه ممكن است خودشان هنرمند نباشند اما دغدغه برگزاري برنامه‌هايي به اين شكل را داشته باشند.