برگزاري نشست هيات انتخاب هفتمين دوسالانه مجسمه‌سازي
گلناري: نمي‌گوييم بهترين بوديم
گروه فرهنگ و هنر
هفتمين دوسالانه مجسمه‌سازي تهران اين روزها در حال برگزاري است؛ دوسالانه‌اي كه بالاخره بعد از شش سال برگزار شد تا در نهايت بعد از نمايشگاه آثار اين دوسالانه در موزه هنرهاي معاصر تهران در نهايت 22 مهرماه به كار خود پايان دهد. اما اين دوسالانه در طول سه هفته‌اي كه از نمايش آثار انتخاب شده آن در موزه مي‌گذرد با نقدهاي مختلفي روبه‌رو شد. انتخاب تم «وضعيت» براي اين دوره از دوسالانه مجسمه‌سازي يكي از اين نقدها بود. پذيرش آثار از هنرمنداني كه در حوزه مجسمه‌سازي فعاليت نمي‌كنند هم موضوع ديگري بود كه واكنش‌هاي زيادي را از همان روز افتتاح نمايشگاه اين دوسالانه به همراه داشت. در كنار اينها انجمن هنرمندان مجسمه‌ساز به عنوان برگزار‌كننده اين دوسالانه ترجيح داد تا آثار انتخاب نشده براي اين دوره را در نمايشگاه ديگري با عنوان «منهاي بي‌ينال» در خانه هنرمندان به نمايش بگذارد تا بخشي از نقدها را درباره چند و چون آثار پذيرفته شده در اين دوسالانه پاسخ دهد. اما ادامه انتقادات به برگزاري اين دوسالانه باعث شد تا روز سه‌شنبه هيات انتخاب هفتمين دوسالانه مجسمه‌سازي نشستي را براي پاسخ به آنها در موزه هنرهاي معاصر تهران برگزار كنند. كوروش گلناري، دبير هفتمين دوسالانه مجسمه‌سازي در ابتداي اين نشست ترجيح داد تا درباره انتخاب تم وضعيت براي اين دوره باز هم توضيح دهد. گلناري انتخاب اين تم را يكي از تفاوت‌هاي هفتمين دوسالانه مجسمه‌سازي با دوره‌هاي قبلي‌اش عنوان كرد و در دفاع از شيوه برگزاري اين دوسالانه برگزاري جشنواره بين‌المللي هنرهاي تجسمي فجر را با امكانات بيشتر در بودجه مثال زد: «ما نمي‌گوييم بهترين گروه بوديم، اما بهترين كاري را كه از دست‌مان برمي‌آمد در اين دوسالانه انجام داديم. يك مبناي تاريخي هم در اين دوسالانه رقم خورد و مي‌توان سه كاتالوگ دوسالانه‌هاي پنجم، ششم و هفتم را كه در اين دوسالانه منتشر مي‌شود، كنار هم قرار داد و قياس كرد. همچنين نمايشگاه نهمين جشنواره هنرهاي تجسمي فجر كه چند برابر اين دوسالانه براي آن هزينه مي‌شود، قياس خوبي است تا مشخص شود در اين دوسالانه چه اتفاقي افتاد. همه اسناد دوسالانه به زودي در اختيار انجمن هنرمندان مجسمه‌ساز ايران قرار مي‌گيرد تا بتوان آنها را بررسي كرد.» به گفته او مهم‌ترين اصلي كه هيات انتخاب اين دوسالانه در نظر داشت، دنبال كردن يك منظر امروزي و معاصر بود. او با اشاره به خطاهاي اين دوره، آنها را به نحوه ارايه اثر توسط هنرمند مرتبط دانست؛ كارهايي نيمه‌كاره كه با كامل شدن آنها از سوي هنرمند تصميم گرفته شد تا نمايشگاه «منهاي بي‌ينال» برگزار شود. او با اشاره به امكانات كم موزه هنرهاي معاصر براي برگزاري چنين برنامه‌هايي توضيح داد: «امكانات موزه هنرهاي معاصر تهران امكانات ارايه معاصر نيست، موزه امكانات محدودي دارد و اميدوارم در دوسالانه بعدي كه قرار است در تاريخ منظمي برگزار شود، فضا و مكاني فراهم شود تا تعداد كارهاي بيشتر و با وسعت بيشتري ارايه شود.» هليا دارابي، عضو شوراي سياستگذاري و هيات انتخاب دوسالانه مجسمه‌سازي در ادامه اين نشست با اشاره به خطاهايي كه ممكن است در برگزاري اين دوره وجود داشته باشد گفت‌وگو را براي رفع آنها ضروري دانست. او با اشاره به انتقادها و اعتراض‌ها به انتخاب آثار دوسالانه عمده پرسش‌ها و چالش‌ها در اين باره اختلاف بر سر تعريف مجسمه و كپي بودن يا نبودن آثار اين دوره دانست. به گفته او در اين دوسالانه تنوع ديدگاه‌ها زياد بود و همين باعث شد تا انتخاب آثار صرفا مجسمه در دستور كار قرار نگيرد: «عنوان هفتمين دوسالانه مجسمه‌سازي معاصر است و وقتي اسم دوسالانه مي‌آيد، براي انتخاب آثار اول بايد فكر كرد كه اثر آيا هنر معاصر هست يا نيست و در درجه دوم فكر كرد كه مجسمه هستند يا نه.»