به آنها كه از شكستن مرزها حرف مي‌زنند
تعريف‌تان از موسيقي جهاني چيست؟
نيوشا مزيدآبادي
در اين روزهاي پر هياهوي موسيقي كه از در و ديوار شهر كنسرت مي‌ريزد، دور از سالن‌هاي بزرگ و پر جمعيت پايتخت و به دور از شانتاژ رسانه‌اي اتفاقات كم تعداد اما بسيار بزرگي رخ مي‌دهند كه متاسفانه يا شايد هم خوشبختانه، از ديد عموم مردم جا مي‌مانند. كنسرت‌هايي با مخاطباني محدود كه با انديشه و تفكري ويژه برگزار مي‌شوند. يكي از اين كنسرت‌ها مجموعه اجراهاي «بازيِ گوش» است كه حالا ديگر قدمتش به 17 سال مي‌رسد. اين رويداد موسيقايي در اين سال‌ها هنرمندان و موسيقيدانان ويژه‌اي را در ايران به خود ديده است. هنرمنداني كه اكثرا با كمپاني معظم ECM همكاري كرده و مي‌كنند و هر يك در شيوه موسيقايي خود صاحب‌سبك و انديشه هستند. در «بازيِ گوش» اخير بيورن مه‌ير نوازنده گيتار بيس ECM به همراه دو ديگر نوازنده كلارينت (كلاوس گزينگ) و درامز (ساموئل روهرر) براي سومين بار به ايران آمدند تا علاوه بر بداهه‌نوازي قطعاتي از آلبوم تازه مه‌ير را كه در ايران منتشر شده، اجرا كنند. مضاف بر اجراهاي «بازيِ گوش» چندي پيش فستيوال ديگري هم با عنوان
Show Of Hands براي نوازندگان بداهه‌پرداز پيانو برگزار شد كه هر كدام در شيوه نوازندگي خود صاحب‌نام و صاحب سبك هستند؛ كساني مثل نيك برچ، استفانو باتاليا، كالين والون، بنديكت يانِل و... كه حضور همگي در اين فستيوال به رويايي مي‌مانست كه براي نخستين بار در كشور ما محقق شده بود. وجود اين اتفاقات هنري و كنسرت‌هاي موسيقايي كه با حضور نوازندگان مطرح جهاني برگزار مي‌شود نه تنها فرخنده و ميمون است كه مي‌تواند با استمرار و البته فعاليت رسانه‌اي بيشتر، سطح سليقه شنيداري دوستداران موسيقي در ايران را افزايش دهد. هر چند چنين كنسرت‌هايي مخاطبان ويژه خود را دارد اما نكته قابل توجه اين است كه در هيچ يك از اين كنسرت‌ها آناني كه دم از موسيقي جهاني و در نورديدن مرزها براي گفتمان هنري خود مي‌زنند، به عنوان تماشاگر حضور نداشتند. پرسش اينجاست كه همه شما چه گوش مي‌دهيد و تعريف‌تان از موسيقي جهاني چيست؟ حال آنكه در اين كنسرت‌ها مي‌شود مفهوم درست جهاني انديشيدن را به بيان موسيقي درك كرد.