نامه سرگشاده گروهي از دانشجويان ساكن كوي دانشگاه در اعتراض به روند خصوصيسازي در كوي
اعتماد| روز دوشنبه ۹ آذر، دانشجويان كوي دانشگاه تهران به خصوصيسازي نهادهاي دانشگاه و مشكلات صنفي اعتراض كردند. دانشجويان در جلسه‌اي با حضور معاون دانشجويي، معاون مالي، مسوول انفورماتيك، رييس خوابگاه‌هاي دانشگاه تهران، به كيفيت نامطلوب غذاي سلف‌سرويس دانشگاه، واگذاري زمين‌‌هاي كوي دانشگاه به پرديس دانشكده‌هاي فني، وضعيت اسفناك و محدود كردن سرعت دسترسي به اينترنت، افزايش هزينه‌هاي خوابگاه و دانشگاه، و نياز‌هاي بهداشتي و درماني از جمله احداث درمانگاه در كوي دانشگاه اشاره كردند. در اين جلسه دكتر به‌نژاد، معاون امور دانشجويي دانشگاه تهران در پاسخ به درخواست دانشجويان براي ساخت درمانگاه در كوي دانشگاه گفت: مگر در خانه خود درمانگاه داريد؟ با اتمام جلسه، دانشجويان كوي دانشگاه نامه سرگشاده‌‌اي خطاب به نهادهاي مسوول تهيه كردند و خواستار توقف روند خصوصيسازي آموزش عالي شدند. بخشي از متن نامه سرگشاده دانشجويان: ما دانشجوييم و آنچه ما را بر آن داشت تا بعد از ماه‌ها پيگيري و اعتراضات متوالي صنفي همچون ۱۸ بهمن، ۱۸ اسفند، ۱۹ مرداد و البته ماه‌ها تحمل تهديد و فشار، مستقيم با مردم و مسوولان سخن بگوييم، چيزي نيست جز انبوه مصائبي كه با چوب حراج زدن بر دانشگاه به ما هجوم آورده است. اين بذل و بخشش دانشگاه و آموزش عالي به بخش خصوصي به دست همان كساني انجام مي‌گيرد كه قاعدتا بايد نخستين حامي و پشتيبان ما باشند. يعني وزارت علوم و صندوق رفاه دانشجويي. اما افسوس كه اين دو نهاد پيش و بيش از همه به هستي ما كه همان نهاد دانشگاهِ رايگان است حمله ور شده‌‌اند. ما دانشجوييم و ماه‌هاست تنها و تنها به دليل خواستن حقوق اوليه خود كه بنابر نص صريح قانون اساسي بايد بي‌چون و چرا به آن دسترسي داشته باشيم يعني بهداشت، اسكان، تغذيه و آموزش رايگان، زير ضرب نهادهاي امنيتي و فشارهاي حراست منكوب شده‌‌ايم. ما دانشجوييم و به تمام كساني كه مستقيم و غيرمستقيم در اين وضعيت اسفناك دخيل بوده‌‌اند هشدار مي‌‌دهيم. روند كنوني حاكم بر اقتصاد كشور يعني تعديل ساختاري و خصوصيسازي افسار گسيخته كه نمود آن را در دانشگاه به شكل برون‌‌سپاري و باز كردن پاي شركت‌‌هاي پيمانكاري به آن مي‌‌بينيم، تنها و تنها به يك نتيجه مي‌‌انجامد و آن تبعيض فاجعه‌‌بار در امكان بهره‌‌مندي از حق آموزش رايگان و تبعات ناگوار ناشي از آن است. وزارت علوم با سياست بومي‌گزيني فرزندان مستعد اين كشور را از حضور در بهترين دانشگاه‌هاي كشور باز‌مي‌‌دارد با اين بهانه كه دوري از خانواده باعث مشكلات متعدد و افت تحصيلي دانشجو مي‌شود، ولي همين دانشگاه تهران در جاي‌جاي كشور نظير جزيره كيش پرديس‌‌هايي راه‌‌اندازي مي‌كند كه پرداخت شهريه آنها فقط در توان قشر ثروتمند جامعه است. آيا افت تحصيلي و آسيب اجتماعي مختص افراد طبقه مستضعف جامعه است و قشر مرفه دچار آسيب نخواهند شد؟ ما دانشجوييم و حق داريم از بودجه‌هاي سنگين فرهنگي دانشگاه تهران سهمي داشته باشيم، ما حق داريم فضايي براي فعاليت‌‌هاي فرهنگي و هنري داشته باشيم، ما اجازه نمي‌‌دهيم كه فرهنگ و هنر دانشجويي به سرنوشت خانه هنرمندان دچار شود. ما دانشجوييم و حق داريم در انديشه محيط زيست رو به زوال‌مان باشيم. اجازه نمي‌‌دهيم كه مسوولان قانون اساسي را ناديده بگيرند.