به نام انسان به نام ایران و افغانستان

در طول دهه‌ها، ایران و افغانستان نه فقط همسایه، که هم‌سرنوشت بوده‌اند. میلیون‌ها افغان در روزهای جنگ و فقر و آشوب، به ایران پناه آوردند. ما با آنها زیستیم، کار کردیم، دوست شدیم، در غم و شادی شریک بودیم. فرزندان‌شان در مدرسه‌های ما قد کشیدند، دست‌های‌شان در ساختن خانه‌ها، جاده‌ها و زندگی‌مان شریک شدند.  اما امروز، ایران درگیر یکی از حساس‌ترین مقاطع تاریخی خویش است. جنگ تحمیلی نرم و نیمه‌سختی ازسوی رژیم صهیونیستی در جریان است، امنیت ملی در معرض تهدید است و جامعه از زخم‌های اجتماعی، اقتصادی و روانی رنج می‌برد. در این میان، ورود بی‌رویه و غیرقانونی بخشی از اتباع افغان و متاسفانه تخلفات و حتی خیانت‌هایی از‌سوی معدودی از آنها، چالش‌های بزرگی برای کشور ایجاد کرده است.
در عین حال، نباید فراموش کنیم که بسیاری از افغان‌ها، همچنان شریف، زحمتکش و همراه ایران‌اند. تمایز قائل شدن بین خائن و خادم، مجرم و مظلوم، کار سخت اما ضروری ماست. اگرچه ناگزیر به بازگرداندن بخشی از این جمعیت به کشورشان هستیم، اما این تصمیم نباید از چارچوب اخلاق، اسلام و انسانیت خارج شود.
رفتار ما با مهاجران، آینه‌ای ا‌ست از فرهنگ‌مان. ما می‌توانیم قانون را اجرا کنیم، بی‌آنکه عزت انسانی را لگدمال کنیم. 
می‌توانیم امنیت را پاس بداریم، بی‌آنکه مهر و کرامت را فراموش کنیم. این آزمون ماست؛ آزمون میزبانی در روزهای دشوار.
به مردم‌مان یادآور می‌شویم که قضاوت‌ درباره یک ملت، نباید بر پایه رفتار ناهنجار برخی باشد.
ما ملت ایرانیم؛ ملتی که همواره در سختی‌ها، کرامت را از یاد نبرده. امروز نیز باید نشان دهیم که حتی هنگام وداع، می‌توان با احترام و امید، بدرقه کرد.
تا روزی که مرزها دیگر دیوار نباشند، بلکه پل‌هایی میان دل‌ها شوند.