درباره ددمنشي اسراييل
بهروز بهزادی
در طول تاريخ جنگ‌هايي كه در نقاط مختلف جهان اتفاق افتاده است، روزنامه‌نگاران يا همان اهالي رسانه در كنار كادرهاي پزشكي همواره از مصونيت برخوردار بوده‌اند. مثال بارز اين مساله فيلم‌هايي است كه سناريوي آنها توسط نويسندگان يا روزنامه‌نگاران بزرگ نوشته شده است و نشان مي‌دهد كه نظاميان چگونه رفتار شايسته‌اي با خبرنگاران و پزشكان و پرستاران داشته‌اند. اين مدعا را شما مي‌توانيد در فيلم‌هايي درباره جنگ جهاني اول و دوم که ساخته شده است ملاحظه كنيد.
اما ظاهرا بعضي از كشورها اين قواعد و قوانين را زير پا گذاشته‌اند كه نمونه بارز آن رژيم حاكم در اسراييل است كه مي‌توان به جنايت آنان در برابر فلسطينيان و به ويژه جنگ غزه اشاره كرد. اسراييل در جنگ غزه علاوه بر حمله به بيمارستان‌ها به بهانه‌هاي مختلف و كشتن پزشكان و پرستاران در كنار امدادگران، اهالي رسانه‌ها را نيز از دم تيغ گذرانده است تا آنجا که مرگ حدود 50 خبرنگار محصول اين ددمنشي بوده است.
اين رفتار نظاميان اسراييلي را اگر از دور و به واسطه نويسندگان و فيلمبرداران در غزه شاهد بوده‌ايم، امروز به چشم خود در تهران و كرمانشاه مي‌بينيم. حمله به استوديوي صدا و سيما در ساختمان شيشه‌اي كه نشانه درنده‌خويي مغزهاي عليل حاكم بر اسراييل است در كنار بمباران بيمارستانی در كرمانشاه نشانه اين حقيقت است كه رژيم اسراييل هيچ قاعده و قانوني را به رسميت نمي‌شناسد.
اگر تاكنون پزشكان بازتاب‌هاي اندكي داشته‌اند، روزنامه‌نگاران و اهالي رسانه كه قلم به دست و با نوشتن الفتي ديرينه دارند، بايد براي هميشه تشت رسوايي اسراييليان را از بام بر زمين بيندازند.