پيش بازي ديدار فينال ليگ قهرمانان اروپا
اينتر و پاري‌سن‌ژرمن؛ شايسته‌ترين فيناليست‌ها
با توجه به ماهيت غيرقابل پيش‌بيني رقابت‌هاي حذفي چه در روند مسابقات و چه در قرعه‌كشي‌ها به ندرت مي‌توان با قاطعيت گفت كه بهترين دو تيم به فينال يك تورنمنت خاص رسيده‌اند.
به گزارش روزنامه اعتماد و به نقل از اتلتيك، مگر اينكه سيستمي كامل براي سيدبندي وجود داشته باشد و تيم‌هاي مدعي و قدرتمند هم هميشه پيروز شوند (يوفا انصافا تلاش خودش را كرده)، در غير اين صورت هميشه اين خطر وجود دارد كه فينال تورنمنت، ميزبان بهترين تيم‌ها نباشد.
و چه بهتر كه اين‌گونه باشد. چنين وضعيتي فوتبال را به شدت قابل پيش‌بيني و به دنبال آن خسته‌كننده مي‌كرد (شايد حتي بيشتر از چيزي كه برخي از شما همين حالا فكر مي‌كنيد) . با اين حال، قرعه‌كشي‌هاي آزاد اغلب ديدارهايي را به وجود مي‌آورند كه به لحاظ كيفيت، هيجان و سطح، در حد يك فينال هستند، اما در مراحل زودهنگام برگزار مي‌شوند و حس رضايت‌بخشي به همراه ندارند.
اين موضوع اغلب در جام جهاني يا مسابقات قهرماني اروپا اتفاق مي‌افتد؛ مانند يوروي تابستان گذشته كه اسپانيا در مرحله يك‌چهارم نهايي با آلمان ميزبان ديدار كرد و سپس در نيمه‌نهايي به مصاف فرانسه مدعي رفت. در حالي كه انگليس از طرف آسان‌تر جدول بالا آمد و با وجود عملكرد نسبتا خوب در فينال، از نظر كيفيت، يك پله پايين‌تر از اسپانياي قهرمان قرار داشت. چنين فينالي ايده‌آل نبود.
در ليگ قهرمانان فصل گذشته نيز داستان مشابهي رقم خورد؛ بوروسيا دورتموند كه تيمي ضعيف‌تر از ساير رقبا محسوب مي‌شد، در ومبلي نمايش قابل توجهي داشت، اما در نهايت مقابل رئال مادريد قدرتمند شكست خورد. مادريد در راه رسيدن به فينال، پيروزي‌هاي دراماتيكي برابر منچسترسيتي و بايرن مونيخ در مراحل يك‌چهارم و نيمه‌نهايي به دست آورد كه حس «برنده اين بازي قهرمان مي‌شود» را القا مي‌كرد.
به ياد داريد كه فرانسه و آرژانتين در مرحله يك‌هشتم نهايي جام جهاني ۲۰۱۸ به هم خوردند؟ آن هم خيلي زود يا يكي از معروف‌ترين مثال‌ها در انگليس، زماني بود كه ناتينگهام فارست قهرمان ليگ انگليس در دور اول جام باشگاه‌هاي اروپا فصل ۷۹-۱۹۷۸ به مصاف ليورپول قهرمان اروپا رفت؛ در قرعه‌كشي‌اي كاملا آزاد، بدون سيدبندي يا محدوديت از نظر كشور.
فرمت جديد ليگ قهرمانان يوفا نقطه مقابل كامل آن ديدار تاريخي است (فارست با هدايت برايان كلاف در مجموع ۲-۰ پيروز شد و در نهايت جام را هم برد). مدل «سوييسي» در مرحله ليگي مسابقات باعث شده هر تيم هشت مسابقه مقابل حريفاني با قدرت نسبتا برابر انجام دهد و سپس در مراحل حذفي هم سيدبندي وجود دارد. همه اينها براي اين است كه بهترين تيم‌ها تا مراحل پاياني پيش بروند و با اينكه پاري‌سن‌ژرمن در مرحله ليگي تورنمنت حتي براي رسيدن به ۲۴ تيم برتر هم به زحمت افتاد و مجبور شد از پلي‌آف عبور كند، حالا به نظر مي‌رسد دو تيم برتر اين فصل، به فينال رسيده‌اند.
البته اين موضوع نسبي است و مي‌توان براي بارسلونا، بايرن مونيخ و ليورپول صدرنشين ليگ هم استدلال‌هايي مطرح كرد. با اين حال، هر چند بارسا احتمالا سرگرم‌كننده‌ترين تيم فصل بود، اما خط دفاعي‌شان به اندازه يك كاسه چيني شكننده بود. بايرن عملكرد خوبي داشت، ولي ضعف‌هاي دفاعي باعث شد چهار بار شكست بخورند و به زحمت مقابل سلتيك صعود كنند.
ليورپول، بهترين تيم انگليس، مرحله گروهي را راحت پشت سر گذاشت، اما با وجود حذف شدن در ضربات پنالتي توسط PSG، در مجموع دو ديدار از تيم فرانسوي ضعيف‌تر بود.
آرسنال هم در بين تيم‌هاي برتر اين فصل قرار دارد. ميكل آرتتا، مربي اين تيم، پس از حذف در پاريس با صراحت گفت: «فكر نمي‌كنم تيمي بهتر از ما در اين رقابت‌ها بوده باشد.» براي شفاف‌سازي بايد تاكيد كنيم منظورش تيم خودش بود، نه پاري‌سن‌ژرمن.
البته به آرتتا بايد حق داد؛ تيمش يكي از چشمگيرترين نتايج فصل را با برتري ۵-۱ مقابل رئال مادريد در مرحله يك‌چهارم نهايي كسب كرد. اما پس از شكست قاطع مقابل PSG در دو بازي رفت و برگشت، حرف‌هاي او شايد كمي از تواضع فاصله داشت.
در آغاز فصل، سايت Opta شانس هر تيم را پس از قرعه‌كشي مرحله ليگ، برآورد كرده بود. منچسترسيتي با شانس ۲۵.۳ درصدي، مدعي اصلي قهرماني بود، در زماني كه نه انسان‌ها و نه رايانه‌ها نمي‌توانستند پيش‌بيني كنند تيم گوارديولا قرار است فصلي نااميدكننده را سپري كند.
PSG در آن زمان در جايگاه نهم قرار داشت، بخشي به دليل قرعه دشوارش (نيمي از رقبا شامل آرسنال، اتلتيكومادريد، بايرن و سيتي بودند) و بخشي هم به دليل عدم انتظار بالا از تيمي كه تازه وارد دوران پساامباپه شده بود.
عثمان دمبله، درخشان‌ترين فصل دورانش را پشت سر گذاشت و از دسامبر تا مارس، ۲۴ گل در ۱۸ بازي به ثمر رساند؛ در حالي كه فصل قبل فقط ۷ گل در ۵۲ بازي زده بود و كسي فكر نمي‌كرد جاي خالي امباپه را پر كند. خويچا كواراتسخليا هم در زمان پيش‌بيني‌هاي Opta هنوز به تيم نپيوسته بود و ژانويه از ناپولي آمد.
PSG در طول فصل پخته‌تر شد و حالا تقريبا بدون نقص است. تيمي پر از انرژي، استقامت، مهارت، سرعت خارق‌العاده در جناح‌ها و كنترل متوازن در ميانه زمين. نونو مندس، احتمالا بهترين مدافع چپ جهان است، خط حمله‌اي از بهترين‌هاي اروپا در اختيار دارند و جان‌لوييجي دوناروما نيز در مراحل حذفي سيوهايي در سطح جهاني داشته است. مهم‌تر از همه، آنها به صورت يك مجموعه عمل مي‌كنند، همبستگي دارند، دفاع مي‌كنند و به‌طور جمعي فشار مي‌آورند.
جك ويلشر، هافبك سابق آرسنال، پس از پيروزي PSG برابر آرسنال در TNT Sports گفت: «مي‌بيني تيمي هست كه در تمام فازهاي بازي و تمام تصميماتش چه در مالكيت توپ و چه خارج از آن شفافيت كامل دارد.»
آرسن ونگر هم در beIN Sports گفت: «امشب يك PSG متفاوت را ديديم، تيمي كه نه با تملك توپ يا فوتبال زيبا، بلكه با تمركز بر نپذيرفتن گل و بهره‌برداري از ضدحمله‌ها و ضربات ايستگاهي به موفقيت رسيد.
مدت‌هاست گفته‌ام كه آنها از قهرماني در ليگ قهرمانان فاصله زيادي ندارند. فراموش نكنيم آنها هنوز مي‌توانند تنها تيمي باشند كه فصل را به‌طور كامل با قهرماني پشت سر مي‌گذارند: ليگ قهرمانان، دوگانه داخلي در فرانسه و جام باشگاه‌هاي جهان. اين موفقيتي فوق‌العاده براي لوييس انريكه و PSG خواهد بود.»
البته كه اين‌طور است. اما در حالي كه ممكن است PSG در فينال شانس بيشتري داشته باشد، حريف آنها اينتر هم كاملا شايسته حمايت است. در ليگ قهرمانان امسال، PSG چهار تيم برتر انگليس يعني منچسترسيتي، ليورپول، استون ويلا و آرسنال را شكست داده است.
در ميان آنها، ليورپول به‌وضوح بهترين تيم بود، اما نسخه‌اي كه PSG با آن روبه‌رو شد، در يكي از ضعيف‌ترين مقاطع فصل خود قرار داشت (نمونه‌اش فينال جام اتحاديه)، در پاريس عملكرد ضعيفي داشتند و تنها با واكنش‌هاي درخشان آليسون به نتيجه رسيدند.
اينجاست كه اينتر متفاوت مي‌شود: تيمي كه از آزمون‌هاي به مراتب دشوارتر برابر بايرن و بارسلونا در مراحل يك‌چهارم و نيمه‌نهايي عبور كرد. اينتر، مثل PSG، ابعاد متنوعي از بازي را به نمايش گذاشته. آنها رقابت را با عملكرد دفاعي خارق‌العاده آغاز كردند: تنها دو گل در ۱۰ بازي ابتدايي دريافت كردند (۸ بازي گروهي و مرحله يك‌هشتم برابر فاينورد) با الگوي گل‌هاي خورده: ۰-۰-۰-۰-۰-۱-۰-۰-۰-۱.
طبيعتا در بازي‌هاي برابر بايرن و بارسا گل‌هايي خوردند، اما نرخ گلزني‌شان بالا بود: در مجموع اين دو دوئل، نتيجه ۱۱-۹ بود، با ۷ گلزن مختلف. پس وقت آن رسيده كه اينتر را به عنوان يك قدرت واقعي اروپايي جدي بگيريم. آنها در اين دهه به فينال ليگ اروپا در ۲۰۲۰ رسيدند.
قهرمان سري A در ۲۰۲۱ شدند. كوپا ايتاليا را در ۲۰۲۲ و ۲۰۲۳ فتح كردند. فيناليست ليگ قهرمانان در ۲۰۲۳ و دوباره قهرمان سري A در ۲۰۲۴ شدند و حالا دوباره به فينال ليگ قهرمانان رسيده‌اند. ركوردي تحسين‌برانگيز، آن هم بدون ستاره‌هاي بزرگ، بدون هياهوي جواني. اين تيم احتمالا به دليل قهرمان نبودن تيم‌هاي ايتاليايي از سال ۲۰۱۰ (آخرين‌بار با مورينيو) به‌طور ناعادلانه ناديده گرفته شده هرچند Opta آنها را سومين مدعي اصلي مي‌دانست.
لوييس انريكه گفته بود: «بازي سختي مقابل اينتر خواهد بود، اما فكر مي‌كنم آنها هم چنين احساسي دارند. فينالي جالب و سخت براي هر دو تيم خواهد بود. براي همه ما خاص است. اين دومين فينال آنها در سه سال اخير است و نشان مي‌دهد كه آنها تيم بزرگي هستند.»
بنابراين امشب دو تيم بزرگ، دو فيناليست شايسته و شايد يك فينال بزرگ ليگ قهرمانان در پيش داريم. همه چيز درست به نظر مي‌رسد!