پيروزي استراتژيك و نشاط اجتماعي
سيد فريد موسوي
كمتر كسي از همنسلانم پيدا مي‌شود كه يادش نباشد وقتي در دوران كودكي از قاب تلويزيون‌هاي سياه و سفيد با درهاي چوبي بازي‌هاي تيم ملي در ورزشگاه امجديه را نگاه مي‌كرديم، صداي مادربزرگ يا ديگر بزرگ‌تري مي‌آمد كه «چيه آخه 22 نفر دنبال يك توپ مي‌دوند»، اي كاش حالا بودند تا جواب‌شان را مي‌داديم «22 نفر كه نه ولي نصف آن يعني 11 نفر با يك توپ كاري كردند كه چند روزي است غم‌هاي‌مان را فراموش كرده‌ايم، چندروزي است صبح كه از خواب پا مي‌شويم قلب‌مان از هيجان تندتند مي‌زند، چند روزي رويايي نمي‌گذارد افكار منفي به سراغ‌مان بيايد.»
عادل فردوسي‌پور، گزارشگر محبوب فوتبال سوالي دارد كه يقين دارم جوابي برايش پيدا نكرده است، او در اوج هيجان گزارش هميشه مي‌پرسد «واقعا چيه اين فوتبال؟» من هم جوابي برايش ندارم اما مي‌دانم هرچه هست معجزه مي‌كند، هرچه هست مي‌تواند ميليون‌ها عاشق وطن را پرچم به دست به صف بكشاند، هرچه هست مي‌تواند از ليبرال خارج‌نشين با ژست اپوزيسيون تا دلواپس «ديوار سفارت بالا بروي دولت تخريب‌كن» را 90 دقيقه با آرامش و دست به دعا به درگاه احديت براي تحقق هدف واحد كنار هم بنشاند، هرچه كه هست مي‌تواند زماني هرچند اندك چشم‌هاي‌مان را از تابلوي پشت ويترين صرافي‌ها به سمت تلويزيون بكشد. هرچه هست مي‌تواند اميد و شادي را با ما آشتي دهد.
پس از برد دلاورمردان‌مان دربرابر مراكش اتفاقي به نسبت نادر رخ داد، از نسلي كه انقلاب كردند تا چهارمين نسل بعد از انقلاب، از اصلاح‌طلب تا اصولگرا باوجود همه اختلافات سليقه‌اي كه بين‌شان است، خودجوش به خيابان‌ها آمدند و دركنار يكديگر به ابراز خوشحالي پرداختند. دليلش را راحت مي‌توان پيدا كرد، دربين همه نسل‌هاي‌مان و در بين همه تفكرهاي موجود يك نقطه اشتراك است، اشتراكي به نام وطن، اشتراكي به نام پرچم سه‌رنگ ايران، اشتراكي به نام عشق به وطن كه هيچ‌كس نمي‌تواند منكر آن باشد. خالي از لطف نيست يادآوري كنم اين‌گونه خوشحالي دسته‌جمعي ميراثي گرانبهاست كه از دولت اصلاحات و پس از حماسه ملبورن به امروز رسيده است. با اندكي تفكر در اتفاق زيبايي كه پس از بازي ايران و مراكش روي داد، حداقل مي‌توانيم دو پيام روشن دريافت كنيم؛ يكي آنكه مردم نشان دادند طلبي به نام «شادي» دارند كه از هر فرصتي براي تحققش كوتاهي نمي‌كنند و از آن مهم‌تر نشان دادند، در اوج يأس و نااميدي هم سربلندي نام ايران مي‌تواند خوشحال‌شان كند و مردم هنوز هم هستند؛ شايد كمرنگ و پررنگ شوند ولي همچنان بزرگ‌ترين سرمايه اين آب و خاك هستند.
باور دارم اتحاد و همدلي‌اي كه شكل گرفته است، مي‌تواند شروعي دوباره باشد؛ شروعي براي توسعه ايران، شروعي براي از بين بردن مشكلات، شروعي براي خارج شدن از بحران‌ها، شروعي براي آنكه دوباره به دنيا نشان دهيم در عين اختلافات سليقه‌اي كه با يكديگر در داخل داريم، خط قرمز مشترك‌مان نام زيباي جمهوري اسلامي ايران است.
سخنگوي فراكسيون ورزش مجلس شوراي اسلامي