گوشه‌نشين كم‌هياهو

احمد بيگدلي، نويسنده اهل نجف‌آباد اصفهان و ساكن شهر اهواز، از آن‌جمله نويسندگاني بود كه اصولا اهل جنجال‌هاي مطبوعاتي و به قول امروزي‌ها پرزنت‌كردن خودش نبود. بيگدلي نويسنده‌اي آرام و انسان بود كه سال‌ها در خلوت خودش آثاري خلق كرد كه به عقيده‌ بسياري از علاقه‌مندان داستان‌نويسي در زمره كارهاي قابل اعتنا ارزيابي مي‌شوند. بيگدلي كه موفق به دريافت جايزه كتاب سال به خاطر نوشتن رمان «اندكي سايه» شد، علاوه بر نوشتن داستان، دستي هم در فيلمنامه‌نويسي و نمايشنامه‌نويسي داشت. حضور موثر بيگدلي در عرصه نوشتن آن هم به مدت سه دهه از او نويسنده‌اي ساخته بود كه رنگي از خودساختگي و مناعت‌طبع داشت. بيگدلي كه در كارنامه كاري‌اش آثار متعددي چون «من ويران شده، شي‌ بيرون ‌از خانه، آواي نهنگ، زماني براي پنهان‌شدن، بي‌ترديد سه‌شنبه بود، مگر چراغي بسوزد، نخستين شب‌راوي و...» را ثبت كرده در سال 93 از دنيا رفت اما كارهايش براي هميشه براي‌مان به يادگار ماند. آنچه بايد در مواجهه با آثار بيگدلي در نظر داشته‌باشيم اين است كه بايد خودمان را براي رودررو شدن با يك نويسنده خاص آماده كنيم؛ نويسنده‌اي كه اهل ادا و اصول‌هاي معمول در داستان‌نويسي نيست و عمده تلاشش اين است كه خواننده بيش از هر مورد ديگر از خواندن داستان لذت ببرد. غرق شدن مخاطب در سير روايي داستان و همچنين همذات‌پنداري با شخصيت‌هاي بزرگ و كوچك داستان‌هاي بيگدلي نشان از آن دارد كه او ضمن تسلط بر فنون داستان‌نويسي مدرن، هيچ تلاشي در نوشتن كارهاي خواننده آزار ندارد. بيگدلي در كارهايش همان‌قدر از تكنيك استفاده مي‌كند كه بايد بكند، نه كمتر و نه زيادتر. احمد بيگدلي نويسنده ‌لحظه‌هاست؛ نويسنده‌اي كه سعي مي‌كند با دقت تمام كليت‌ لحظه‌هاي زندگي را به فراخور سير داستان بازآفريني كند. نگاهي از جنس داستان نو با تكيه بر جذب هرچه‌ بيشتر مخاطب. درباره زندگي اين نويسنده بايد گفت كه او در مهرماه 1347 به استخدام آموزش و پرورش لاهيجان درآمد و داستان‌نويسي را از همين سال به طور جدي آغاز كرد. اولين داستانش را در مجله ادبي «فردوسي» در همان سال به چاپ رساند. از سال 1351 كه به دزفول انتقال يافت، به تئاتر روي آورد و چندين نمايشنامه نوشت كه در گروه تئاتر دزفول به صورت تله‌تئاتر در تلويزيون مركز آبادان ضبط و از شبكه سراسري پخش شد. سال 1354 به اهواز منتقل شد و كار تئاتر را ادامه داد. اما ذوق و علاقه به داستان‌نويسي سبب شد كه به كار نوشتن داستان بپردازد و در كنار آن به نوشتن نقد و مقاله در همين زمينه يا سينما نيز مشغول شد. در سال 1356 به دانشكده هنرهاي دراماتيك راه يافت و در سال 1360 آن را رها كرد و به يزدانشهر در حاشيه نجف‌آباد مهاجرت كرد. احمد بيگدلي در سال 1376 از آموزش و پرورش نجف‌آباد بازنشسته شد. مدتي در دانشگاه پيام نور اين شهر كار كرد و هم‌زمان با تدريس فيلمنامه‌نويسي در انجمن سينماي جوانان نجف‌آباد (به مدت 12 سال) در مراكز خصوصي اصفهان به تدريس پرداخت. او همچنين براي بيش از 40 فيلم مستند گفتار متن نوشته است. گفتني است كه در كنار موفقيت‌هاي ديگر، مجموعه داستان «آواي نهنگ» اين نويسنده نيز برنده هفتمين جايزه كتاب فصل شد.