درگذشت ناصر مسعودي، خواننده گيلاني
صداي جاودانه رشت و دريا و «جنگل»
هاتف شرار
همه مي‌دانيم كه استاد ناصر مسعودي به «بلبل» گيلان شهرت دارند. ايشان اواخر سال 1339 يا اوايل سال 1340 در راديو ايران مشغول به كار شدند. استاد مسعودي معروف‌ترين و مشهورترين آثار خود را در ابتدا با سنتور استاد رضا ورزنده ضبط كردند و با اركسترهايي كه تنظيم‌هاي آن را زنده‌ياد حبيب‌الله بديعي صورت مي‌دادند، همكاري خود را شروع كردند.
گفتن از بيوگرافي يا زندگينامه ايشان را به همين مقدار بايد خلاصه كرد كه استاد مسعودي نود سال عمر پربركت و هنرمندانه داشتند. در سال 1384، زماني كه من كمتر از نوزده سال داشتم، يادماني را براي شادروان كامران داروغه برگزار كردم كه استاد مسعودي هم از مهمانان ويژه ما در آن يادمان بودند. همان موقع از نزديك با ايشان آشنا شدم و مصاحبه مفصلي هم با استاد مسعودي داشتم كه متاسفانه نوار ضبط شده آن در حال حاضر در دسترس نيست؛ اما در اين گفت‌وگوها و رفت‌وآمدها به من فرموده بودند كه: «من و زنده‌ياد محمودي خوانساري دوستان صميمي بوديم و گاه‌گاهي در منزل سليمان‌خان اميرقاسمي، خواننده قديمي، از ايشان نكات مهمي را مي‌آموختيم.» البته ناگفته نماند كه ناصر مسعودي مدتي هم نزد حاج علي‌اكبرخان شهنازي مشغول به فراگيري بوده است. صداي استاد ناصر مسعودي گرم و گيرا و تحريرهايش روان و زيبا بودند. هنرمندي صاحب‌سبك، مردمدار و تاثيرگذار كه اغلب او را به ترانه‌هاي محلي گيلكي مي‌شناسند، اما جالب است بگويم كه مدتي ايشان طبع خود را در زمينه موسيقي مردمي يا همان كوچه‌بازاري البته براي مدت كوتاهي امتحان كرد كه موفق هم بود و با آهنگسازاني همچون حسين صمدي، ناصر تبريزي و... همكاري داشتند. ايشان با اركسترهاي بزرگ راديو فعاليت‌هاي رسمي خود را ادامه دادند و با هنرمنداني همچون منوچهر لشكري، حسن يوسف‌زماني، كاس‌علي اكبرپور و... هم سابقه همكاري داشتند. آشنايي اين هنرمند برجسته با استاد احمد عبادي موجب شد تا در زمينه آواز هم در راديو شروع به فعاليت كنند. اگرچه از همان ابتدا آواز هم مي‌خواندند ولي بسياري براي نام بردن از آوازهاي ايشان به اين مقطع اشاره مي‌كنند. بعد از سال 38 كه استاد اكبر گلپايگاني با خواندن آواز «مست مستم» به شهرت رسيد و مردم مجددا آواز را همانند تصنيف زمزمه مي‌كردند، استاد مسعودي هم اجرايي داشتند كه در دستگاه شور بود و آن را با سه‌تار احمد عبادي ضبط كرده بودند، مطلع آن چنين بود: «من عاشق ديوانه‌ام، از خويشتن بيگانه‌ام» كه كاري بسيار زيباست. اگرچه استاد ناصر مسعودي، خودشان در آواز ادعايي نداشتند اما بسيار زيبا و دلنشين مي‌خواندند. بيشتر از آنكه آوازهاي او فني باشد و از گوشه‌هاي دورافتاده استفاده كنند، اجراهاي ايشان ملاحت و زيبايي خاصي داشت و كارها را با تمام احساساتشان مي‌خواندند، در واقع ايشان همچون دوست قديمي‌اش محمودي خوانساري، مي‌خواند، از دل و بسيار با احساس. او هم مانند بسياري از هنرمندان هم‌قطارش پس از انقلاب چند سالي سكوت كرد و بعد فعاليت خود را با ترانه معروفي كه در سريال «كوچك جنگلي» بود، آغاز كرد و مجددا به صحنه برگشت كه اين كار از آثار بسيار مشهورشان به شمار مي‌رود.
روحشان شاد و يادشان گرامي.
خواننده و پژوهشگر موسيقي